Het duurde een tijdje voor ik iets voor je kon schrijven. Ik begon, maar mijn tranen vertroebelde mijn woorden steeds.
Wij hebben jou na een periode van onzekerheid en verdriet moeten laten gaan. Samen met jouw "broer" waren jullie onze trots, vriendjes,.. Toen Spike doodging hadden we jou nog, je hebt zo ongelooflijk veel steun gegeven. Onze band is toen nog sterker geworden, we waren onafscheidelijk. Iedereen zei dat je niet oud ging worden. Je was een pechvogel. Scheve pootjes, ruisje op je hart, darmproblemen, vachtproblemen..Maar die poten waren wel het ergst. Ze deden soms zo'n pijn dat je pijnstillers kreeg. We konden al heel lang niet meer ver lopen, ik nam je mee in mijn fietsmand, we namen je overal mee naar toe. Zo lang jij nog lol had was het prima.
De dood van Spike koste jou ook bijna je leven omdat je uit verdriet niet meer wilde eten of wandelen.. Een vriendje erbij nemen ging niet, je was zo onzeker dat je andere hondjes niet toe liet bij je in de buurt. Maar dat gaf niet... Jij was perfect, in alle opzichten. Ik was zo trots op hoe goed je luisterde, hoe vaak ik niet hoorde "Zo.. wat knap, een jack Russel die overal los mee naartoe kan, dat zie je niet vaak!" Je was zo braaf niet omdat we dat vroegen, maar omdat je zo graag de dingen goed wilde doen.
Veel mensen vonden je niet zo mooi. Je had veel te grote oren, op je net te grote koppie, aan je net te lange lijf. Maar je oortjes waren zooo zacht. Avond na avond freubelde ik aan je lieve oortjes, je liet je tong hangen en was niet wakker te krijgen. Genieten!
In de moeilijk jaren die ik heb doorgemaakt was je mijn steun. We hebben samen uren doorgebracht in de bossen, je was er.. Samen wandelen zodat vrouwtje de dingen kon verwerken. Ik weet niet of je me begreep maar ik voelde me veilig door je.
We noemde je puppie, vanaf jongs af aan, en ook al was je 10 we noemde je nogsteeds geen Diesel maar Puppie omdat je nogsteeds puppy-streken had! Rennen zo hard als je kon door ons huisje, met je staart omlaag, net de bochten niet halen maar zo gek als een cent rennen tot je niet meer kon..
Je guitige kop die niemand kon weerstaan, zelfs de dierenarts zei dat ie nog nooit een hondje zo droopy achtig had zien kijken.. Voor ons was je een trouwe rakker, een hondje waar je op kon vertrouwen, die bij je kwam zitten als je verdriet had, die altijd wilde wanelen weer of geen weer! Zwemmen, rennen, modder, bos, water.. mee op de boot. Jij was overal voor in.
Tot een paar weken terug je ineens niet meer wilde lopen, je voetzolen lieten los een vreselijk gezicht! Je had pijn, je nagels lieten los en je oren en lippen gingen stuk. Bloedtesten, onderzoeken het zag er niet goed uit. We hebben alles met twee handen aangenomen want zo lang jij nog wilde, gingen we door.
Je werd moe, je buik werd steeds dikker en er kwam vocht op je longen. Toch ging je door. Elke keer bloedprikken deed je niks, je vetrok geen spier. Zo dapper..
De laatste test was helemaal niet goed, je was ondanks de prednisonachteruit gegaan, terwijl je wel vrolijk was. We hadden besloten je nog lekker mee te nemen op vaartocht. We zouden nog een keer samen met onze pootjes in het zand staan op Schiermonnikoog deze zomer, je zou onze eerste trouwdag meemaken, je had immers onze ringen nog gedragen vorig jaar.
Maar ineens was het op, je lijfje ging hard achteruit.. je lag daar maar, te zuchten, je sprankeltje was weg. Je had pijn, je had het benauwd. Eerst wilde we er nog niet aan, maar je nam zelf afstand. Je gromde naar ons, je lag in een hoekje. De dierenarts heeft je nog eens onderzocht.. Het was tijd.
Wij houden zoveel van je jongen! Jouw dood heeft een diepe groef in ons achter gelaten. De manier waarop jij je laatste minuten door moest maken is iets waar we erg veel verdriet van habben. Hopelijk heb jedaar zelf niet veel meer van gemerkt.
Je kon niet meer, we moesten de keus voor je maken. Jouw hartje klopte maar door terwijl de rest van je lijfje het allang opgegeven had.
Bedankt voor de laatste knuffel die ik in bed van je kreeg, spontaan, ongevraagd kwam je bij me sochtends vroeg. Dit had je nog nooit gedaan, en zo heb je nog een half uurtje in mijn armen gelegen.
we vinden nooit meer een vriendje zoals jij, zo dapper, zo ongelooflijk braaf, moedig en trouw!
Bedankt lieve Diesel voor alle mooie jaren.. Wij hopen dat je je "broer" weer gevonden hebt, dat jullie samen weer aan het knokken zijn om de bal.
Ik stond met mijn voeten in het zand van Schiermonnikoog deze week, ik deed het voor jou maar het voelde niet hetzelfde, het voelde leeg!
We zullen je nooit vergeten, onze puppie.. voor altijd!
Nobody said it was easy
Oh it's such a shame for us to part
Nobody said it was easy
No one ever said it would be so hard
