2 maanden geleden werd geconstateerd dat er iets mis was. Tumoren en alzheimer, een maand geleden werd ie uit t ziekenhuis ontslagen en was weer lekker thuis. Het zou nooit meer beter worden en hij was vooral heel moe en ad weinig. 3 weken gekeden ging ik op bezoek en praate hij nog eat, en gingen we nog een ijsje halen met de rolstoel. Aniemand had gedacht dat t zo snel zou gaan, al gauw werd duidelijk dat t nog korte tijd zou duren.,gister leek er totaal geen contact meer te zijn. Vanmorgen om half 11 ben ik met mijn,zus er langs gegaa, mijn,moeder was er al en daar hebben we eigenlijk de hele dag gezeten, t was zwaar maar we moedten blijven van ons zelf. We voelde en merkte aan alles dat t snel afgelopen zou zijn. Voor mijn,gevoel duurde t eeuwig tot hij de strijd op zou geven. Uiteindelijk is t gebeurt en voelen,we allemaal een groot soort opluchting. Ongeloofelijk dat zoiets kan gebeuren met zon sterke man, t us snel gegaan , t was een lange en harde dag maar ben toch blij dat hij nog mee heeft gekregen dat ik er was, dat weet ik gewoon.
t is zonde maar goed zo... K kan alleen nog zeggen, tot kijk!
