Ten eerste wil ik even zeggen dat jullie allemaal echt super aardig en meelevend zijn! Ik kwam eigenlijk door een spoedje weer op het forum terecht maar jullie zijn gelijk allemaal super lief! Bedankt daar voor!
Ik heb in het verleden ook mee gebabbeld op het corgi forum maar dat verwaterde toen eigenlijk een beetje en zo ging dat langzaam over.
maar nu ben ik er weer en vind het erg leuk om weer van alles te lezen.
Helaas heb ik nu geen corgi meer na het grote verlies van Garfield mijn trouwe vriend. Het is allemaal nog moeilijk te bevatten maar ik probeer het zo te zien: als pup is hij meerdere keren levensbedreigend ziek geweest en gelukkig weer beter gemaakt door Atjo Westerhuis en zo hebben wij toch een paar mooie jaren gehad met elkaar. helaas was hij dit keer dus niet meer te genezen maar we zullen de mooie herinneringen nooit vergeten.
Nu een stukje over mij. Ik ben dus Sophie 25 jaar, getrouwd met Armando en woon in Dalfsen (vlak bij Zwolle) op de boerderij. Wij hebben hier koeien, schapen, geiten, kippen, poezen, pony's en van mij zelf heb ik een shetlander, paard en nog wat vissen in de vijver en aquarium. Ik werk normaal in de schoonmaak en geef zumba lessen.
Wij hebben een behoorlijk zwaar jaar gehad want, wij hadden ook Bailey (corgi x tibetaanse terrier) via,via,via,via. Ze is ''gefokt'' of beter gezegd vermeerderd bij g. van gils een echte broodfokker. Ze zeggen dat ze haar niet ''gefokt'' hebben dus ontkennen het. Wij waren de 4de of 5de eigenaars. Ze was een half jaar toen we haar over kochten van studenten die er na 2,5 week achter kwamen dat het toch niet zo handig was om een hond te hebben als je de hele dag weg bent. Die wisten weer verhalen te vertellen dat ze ergens gebeten was door een andere hond, opgesloten zat in een kooi, geslagen is door 1 van haar vorige baasjes (een vrouw), opgesloten zat in een tuintje met hoge schutting, kortom: ze was nergens gesocialiseerd. Dus ik gelijk met haar de puppycursus gedaan en ondanks alles waren we de beste van de hele groep. En dat terwijl ze nog niet eens haar naam kende toen we haar ophaalden. Ze keek dan in het begint ook nooit ons in de ogen maar altijd langs ons heen. Helaas bleef ze ook heel vreemd gedrag houden wat natuurlijk ook niet gek is als je niets geleerd hebt in je eerste half jaar. Ze kende echt niets, geen auto, geen fietsers, geen kinderen, geen vreemde mensen, geen eendjes enz enz. Eerst leek het dus best goed te gaan maar helaas was het net of hoe leuker ze ons ging vinden, hoe erger ze ons wilde beschermen. We hebben heel veel geprobeerd maar ze begon met mensen te bijten en heeft zeker wel 15 mensen gebeten. Ze was toen alleen voor ons zelf nog lief. Ze was super druk. Maar op een gegeven moment werd ze naar ons ook anders. Als ik bijv. had gedoucht en een handdoek om mijn hoofd had of andere kleren aan had dan rende ze naar me toe om te bijten. Ik moest dan dus snel zeggen dat ik het was en dan remde ze weer af. Ook begon ze als ze bijv. lag te slapen en ik liep langs haar heen uit schrik reactie te bijten. We hebben geprobeerd het eruit te trainen maar het werd niets beter. Toen ik 3 maanden zwanger was hebben we besloten haar los te laten. Met een baby was het nooit goed gekomen en we kregen steeds meer het idee dat ze het leven helemaal niet meer leuk vond. Ze was zich tenslotte de hele tijd aan het verdedigen en had geen rust meer. Een vreselijk moeilijke beslissing dus maar we wilden haar de rust geven. We hebben ook wel gedacht haar ergens anders onder te brengen maar toen dachten we van, we kunnen haar niet weer verhuizen. Dus zo kwamen we bij die moeilijke beslissing. En toen een paar weken daarna kwam onze poes onder de auto. ook vreselijk dus! Ze was op slag dood. De poes was net een hond en ze liep ook mee met de hondjes uit laten, sliep bij de hondjes en we zeiden altijd, onze 3 musketiers.
Daarbij komt dat ik sinds ik een week of 6 zwanger was in de ziektewet zit. De eerste 20 weken kon ik alleen maar over geven. Ik hield niets binnen. gelukkig nam dat langzaam af vanaf 20 weken maar toen kreeg in ondertussen last van mijn bekken en rug. op een gegeven moment kon ik niet meer lopen en de fysio hielp niets. Zo kwamen we aan een adres in Lelystad en die hebben zooltjes op maat gemaakt per voet en zo kan ik weer lopen. Slapen is alleen lastig,ik kan alleen op mijn rug slapen. En dan heb ik nog een chronische ziekte en dat is colitis ulcerosa (chronische dikke darm ontsteking) en die speelt al de hele zwangerschap op. En nu heb ik er ook zwangerschaps suiker bij gekregen. Dus in al die maanden heb ik ontzettend veel steun gehad aan Garfield. Hij voelde mij zo goed aan. Dus bijzonder treurig dat het zo is gelopen.
Nu ben ik a.s. zondag 38 weken zwanger en de baby word nu heel binnenkort gehaal met een keizersnee. Dus als jullie een tijdje niets horen weten jullie hoe laat het is
We zullen dan natuurlijk wel ff genoeg afleiding hebben maar we missen onze trouwe vriend echt verschrikkelijk. We weten nu ook al wel dat we zeker weten weer een cardigan willen. ook al is het best gek om daar nu al over te denken en voel ik me dan ook best wel schuldig dat ik daar al aan kan denken. maar toch staat het voor ons vast dat we weer zo'n lieve trouwe maat willen. En dan wordt het er zeker weten 1 van jullie, clubfokkers. Dit keer willen we het helemaal goed doen. Ik kwam in aanraking met corgi's doordat we (lekker fout) jaren geleden een advertentie in de boerderij zagen staan en die las ook voor de gein voor. Mijn moeder zei gelijk, wat een corgi?! Die heb ik altijd al gewilt! Dus toen mijn vader over halen en we gingen naar Appelscha. Daar kochten mijn ouders Bobbie (nu 8 jaar). Gelukkig nooit problemen mee gehad maar de ouders zijn dus getest op helemaal niets. Toen die tijd hadden we daar geen idee van. Toen begon ik er wat over te lezen en was zo slim (niet dus) om te denken dat als zo'n hondje een stamboom had, alles getest en wel was. Zo kreeg ik Garfield van mijn ouders voor 5 verjaardagen. Hij komt van de Blue legend kennels uit Belgie. Maarja helaas mocht hij dus maar 5 jaar worden.Nu moeten ik toegeven dat we allebij (Armando en ik) erg gek zijn op de kleur blue merle en ook heel graag zouden willen dat onze toekomstige cardigan die kleur heeft. En dit jaar zal vast te kort dag zijn maar we hopen dan volgend jaar zo'n pup te kunnen vinden. Zonder corgi in huis is het helemaal niets. Dus mocht iemand van de club fokkers zeggen, ik weet wel iets of ga zelf een nestje fokken, dan hoor ik het graag. Dan willen wij ons graag op de lijst zetten.
Het is een heel verhaal zo maar mochten er nog vragen zijn, dan hoor ik het wel!
Groetjes Sophie
