AMAZING CARDIGANS

Wij hebben met onze berners alles overwogen. In de tuin begraven kan, want we hebben een redelijk grote tuin, maar ik vond het idee te verdrietig dat hij dan daar onder de grond zou liggen. Ik wil zelf ook echt niet begraven worden. Doodeng vind ik dat.

Cremeren kun je o.a. laten doen in Roermond. Die doen dat heel mooi heb ik me laten vertellen.

Wij hebben er voor gekozen om onze honden bij de dierenarts achter te laten. Ik denk dat de geest van mijn honden wel bij mij zal blijven en het lichaam alleen een verpakking van de ziel is.
We hebben van Harrie een hele grote foto op canvas boven het bed hangen. Zo is hij toch nog bij ons.

Heel gek, maar de aanwezigheid van mn honden blijf ik voelen. Ik heb nu nog af en toe dat ik Chef per ongeluk Harrie noem.

Of we de volgende keer weer kiezen voor de dierenarts, weet ik niet. Het is misschien ook een moment opname en hoe je op dat moment in het leven staat.

Ik moet wel zeggen dat ze het heel mooi en netjes doen bij de DA hier. Ik begrijp heel goed dat als je je dier in een zwarte zak achterlaat dat je je daar gruwelijk om voelt. Heel stom van zo'n DA, je zou denken dat zo iemand beter weet, toch!?

Tijdens mijn werken bij de dierenarts werd het dier ook pas weggehaald als de eigenaars weg waren. En dan nog werd het met respect behandeld, het is toch iemands dier geweest.
Onze eerste twee inslapers hebben wij laten cremeren in stompwijk, das dezelfde die in roermond zit en dat ging inderdaad supernetjes. Ik wil als ik voor cremeren ga Frank er ook heen brengen denk ik. Het is hier redelijk dichtbij.

Ik denk dat in dat ik de hond in de tuin zou begraven, mits ik zeker ben dat het de tuin is van een huis waar we nog jaren in willen blijven wonen.
Anders zou ik hem ook laten cremeren.
Joey is onze eerste hond, dus ervaring heb ik er niet mee. Wel hebben we onze kat in de tuin bij mijn ouders begraven. ( Ik woonde toen nog thuis) Elk voorjaar zet mijn moeder een schaal met vioolen op de plek waar de kat is begraven.

Ik zou het niet weten, ik heb altijd wel knaagdieren gehad en die begraven we altijd in de tuin of ze gingen in de Otto (Kliko).

Een hond is anders, hij is nog een pup dus genoeg tijd over na te denken.

Moest het mogelijk zijn, zouden wij Desh en Buffa laten begraven in onze tuin, doch hier in België is het verboden. Daarom hebben wij al lang uitgemaakt dat wij hen zullen laten cremeren (zelf naartoe gaan en zelf terug brengen) en eveneens de as thuis bewaren. Deels in een urne en een deel uitstrooien in onze tuin.
Nou hopelijk is die tijd nog heeeeeeeeeel ver weg. Krijg er rillingen van. Brrr

Volgens onze Da mag je honden in België wel in de tuin begraven, maar mogen ze niet zwaarder zijn dan 15 kg. Onze DA vertelde dat hij nog nooit een hond in heeft laten slapen die zwaarder was dan 15 kg.

Da's heerlijke boerenslimheid, haha, leuke DA heb je.

Volgens mij mogen huisdieren helemaal niet begraven worden in België, ook geen kleintjes...

Maar goed, heel wat van onze klanten doen het ook... ons maakt het niets uit en wij zullen hen zeker niet gaan "verraden" of zo...

Tegenwoordig laten meer en meer mensen hun huisdier individueel cremeren, als hun lieverd toch bij ons blijft, geven we de mensen alle tijd om rustig afscheid te nemen, waarbij we hun diertje zo mooi mogelijk bij hen achter laten. Pas als de mensen naar huis zijn, brengen wij het dier weg.



Met Wo wist ik al langer dat hij ziek was, toen hij zondag, 13 juni, opeens echt ziek was, hebben we de beslissing niet langer uitgesteld. Ik was voorbereid op ons afscheid en had mijn beste vriend beloofd hem niet te laten lijden. Ik had beloofd dat ik hem zou laten gaan als hij er klaar voor was.
Hoewel ik altijd mijn collega gevraagd had of zij het bij ons thuis zou doen als het zover was, was er die dag maar 1 ding duidelijk voor mij: ik moest het zelf doen.

Een heel dubbel gevoel...
Ik voelde dat ik het zelf moest doen en ben ook toen (en nu nog steeds) blij geweest dat ik dat ook effectief gekunnen heb. Alles is heel rustig en zacht gegaan zonder enige vorm van stress. Wo is zelfs ingeslapen met zijn lievelingsbeertje nog vast, gewoon lekker ingedommeld. Het was, hoe raar dat ook mag klinken, "ons" laatste moment samen en misschien was het wel het meest innige moment dat we ooit samen hebben gehad. Vlak voor ik hem liet gaan, kon ik hem nog influisteren hoe dankbaar ik hem was. Toen hij net gestorven was overviel me een raar gevoel, niet te beschrijven... dat ik hem zelf het leven ontnomen had, was echt raar...
Daarna heb ik hem samen met mijn vriend naar het crematorium gebracht, want op zondag was er geen ophaaldienst en hem nog een dag laten liggen dat kon ik niet... Enkele dagen later hebben we zijn urne opgehaald.

Misschien wil ik zijn assen ooit nog uitstrooien, waarschijnlijk wel. Op de plek(jes) waar hij zich het liefst was. Maar nu ben ik daar nog niet klaar voor... Zijn urne staat op de kast, subtiel maar aanwezig, er staat een fotootje bij, zijn laatste lievelingsspeeltje ligt erbij en er ligt steeds een (liefst verse, anders gedroogde) witte roos bij.

Onze Duke is hier woensdag bij gezet, vandaag een nieuw bloemetje gehaald en erbij gelegd.

Met Duke is het hetzelfde gegaan, nadat Marc besloten had dat het genoeg was geweest, heb ik hem zelf thuis in alle rust laten inslapen, waarna we hem ook naar het crematorium hebben gebracht.

Ik hield nooit van het idee om as in huis te hebben.. tot Spike overleed. We wisten het meteen hij komt naar huis! Dus we hebben hem weggebracht en een mooi urntje uitgezocht. Omdat het natuurlijk maar een Jackje was, en Spike op het laatst nog maar 4 kg woog, is het een subtiel urntje. Mensen die het niet weten hebben niet in de gaten dat Spike daar staat. Ik brand regelmatig nog een kaarsje voor hem, en als we een paar dagen weg zijn, hihi vind ik het zelfs moeilijk om hem achter te laten. Maf, I know.. Maar voorlopig is het prima zo. Misschien ooit, als Dies er ook niet meer is, strooien we ze samen uit.. Maar ik vind het nu nog veel te fijn om hem hier te hebben.
Spike is trouwens ook individueel gecremeerd,...

ps Ik heb vele lieve caafjes en konijntjes begraven in onze tuin.. Maar als je dan gaat verhuizen voelt dat heeel naar!

Altijd een moeilijke keuze.

Onze vorige hond, Lex de Grote Munsterlander, hebben wij laten cremeren en later uitgestrooid bij zijn favoriete grote eikenboom in zijn vaste wandelgebied ( beschermd natuurgebied ). Als wij hier gaan wandelen met Midge voelen we toch de speciale band die wij met Lex hebben gehad.

Ons grootvader had vroeger veel honden en had ook een enorme tuin.
Daar lagen veel honden begraven, naast elkaar, met een eigen kleine natuursteen met alleen de naam hierin gekapt. Was ook heel bijzonder.
Zijn honden die nog niet waren overleden lagen altijd als zij buiten waren, in wind en weer, bij deze stenen.

Midge is nog jong en wij willen hier nog helemaal niet aan denken !